Δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω. Ακούω τόσα να λέγονται για εμάς. Πάρα πολύς κόσμος μας βρίζει. Οχι μόνο εμάς τους ΜΑΤατζηδες, αλλά γενικά όλη την Αστυνομία... Μας λέτε να πετάξουμε τις ασπίδες και να παραιτηθούμε. Και μετά τι; Άνεργοι, στο δρόμο; Και όχι μόνο αυτό, αλλά θα πρέπει να πληρώσω... και αποζημίωση, γιατί δεν έχω κλείσει τα 8 χρόνια υπηρεσίας ακόμα. Απλά υπομονή κάνω 2 χρόνια ακόμα για να μπορέσω να κάνω μετάθεση στη Θεσσαλονίκη, όπου εκεί τα πράγματα είναι πιο ήσυχα.
Κανείς δενθέλει πλέον να μείνει στην Αθήνα, και πόσο μάλλον τα ΜΑΤ. Το κράτος έχει καταφέρει να στρέψει όλη την κοινωνία εναντίον μας, χωρίς στην πραγματικότητα να φταίμε εμείς. Μας βάζουν ανάμεσα και λογικό είναι να τα ακούμε όλα εμείς.
Για να ξεκινήσω όμως να απαντάω σε ορισμένα πράγματα που εχω ακούσει να λέγονται:
α) Τα χημικά είναι ληγμένα. Όσο πιο παλιό είναι το χημικό, τόσο λιγότερο ενεργό είναι και μικρότερη δραστική ουσία φεύγει προς τα έξω. Επίσης, όπως σωστά αναφέρθηκε από κάποιον άλλο, η ημερομηνία λήξης αναφέρεται στον επικρουστήρα και στην πιθανότητα να μην ανοίξει καθόλου το χημικό, όπως και γίνεται σε αρκετές περιπτώσεις.
β) Είναι δακρυγόνα ή ασφυξιογόνα; Είναι δακρυγόνα με δραστική ουσία τη CS, η οποία υπάρχει σε πολύ μικρή ποσότητα, ώστε να μην είναι ικανή να προκαλέσει σοβαρά προβλήματα. Για τις επιπτώσεις δείτε αυτό το απόσπασμα:
"Προκαλεί έντονο ερεθισμό στα μάτια και τα ανώτερα αναπνευστικά όργανα. Μέσα σε δευτερόλεπτα δημιουργείται έντονο κάψιμο, πόνος και φλεγμονή. Συνήθως η επίδραση στις αναπνευστικές οδούς οδηγεί σε ανικανότητα αντίδρασης. Όταν η δηλητηρίαση είναι πιο έντονη, προκαλείται πανικός, ο οποίος επιτείνει τα συμπτώματα και το άτομο δεν είναι ικανό ούτε να εισπνεύσει, ούτε να εκπνεύσει. Η έκθεση του ατόμου σε υψηλές συγκεντρώσεις CS προκαλεί ερύθημα και φουσκάλες.
Σε πολύ μικρές ποσότητες, το CS έχει απλά μια ερεθιστική μυρωδιά. Σε πολύ μεγάλες δόσεις προκαλούνται επικίνδυνα εγκαύματα στο δέρμα και εκτεταμένη καταστροφή των ιστών. Η άμεση επαφή με τα μάτια μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφή του κερατοειδούς. Επίσης προκαλούνται προβλήματα στο γαστρεντερικό σύστημα.
Τα αποτελέσματα του δακρυγόνου αρχίζουν να διαφαίνονται 20 με 60 δευτερόλεπτα μετά τη ρίψη του και διαρκούν από 10 έως 30 λεπτά από την στιγμή που θα μετακινηθεί το άτομο σε καθαρή ατμόσφαιρα."
γ) Οι ΜΑΤατζήδες είναι αμόρφωτοι, τους στέλνουν στα ΜΑΤ με το ζόρι, είναι μικροί σε ηλικία. Σε καμμία περίπτωση δεν είναι αμόρφωτοι, εκτός αν με 15.000 μόρια στις πανελλαδικές θεωρείσαι αμόρφωτος. Με το ζόρι δεν πάνε, οι περισσότεροι το επιλέγουν, χωρίς βεβαίως να ξέρουν τί ακριβώς τους περιμένει. Είναι αλήθεια ότι πλέον οι περισσότεροι στα ΜΑΤ είναι άτομα μικρής ηλικίας 20-28 ετών, γιατί οι περισσότεροι έχουν φύγει τα 2 τελευταία χρόνια με όλα αυτά που γίνονται. Και θα φύγουν ακάμα περισσότεροι αυτόν τον καιρό.
δ) Δεν έχουμε τους αριθμούς πάνω στη στολή μας. Είναι αλήθεια, αλλά έχουμε τον αριθμό στο κράνος μας και όποιος θέλει μπορεί να τον ζητήσει απο τον υπεύθυνο αξιωματικό.
Όσο για όλα αυτά που έγιναν τις 2 ημέρες των επεισοδίων, δεν ξέρω πραγματικά τί να πω. Οι τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα δεν έλεγαν τί ακριβώς συνέβαινε. Δεν είδα σχεδόν κανένα βίντεο που να δείχνει να μας πετάνε μάρμαρα, ξύλα, μολότοφ, κροτίδες, γκαζάκια και ό,τι μπορεί να φανταστεί ο καθένας! Είχαμε παρά πολλούς τραυματίες, άλλους λιγότερο και άλλους περισσότερο σοβαρά. Ένας από τους τραυματίες είμαι και εγώ. Ήταν αδύνατο να πιάσουμε αυτούς που έφταιγαν πραγματικά. Πετούσαν τις πέτρες και κρύβονταν μέσα στην πλατεία μαζί με το πλήθος. Όλοι φορούσαν μάσκες, οπότε δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε ποιός ειναι ποιός. Υπήρχε ένα χάος. Τα χημικά τα πετούσαμε, αλλά απ' ό,τι καταλάβαμε χωρίς κανένα αποτέλεσμα, το περισσότερο χημικό το τρώγαμε εμείς οι ίδιοι, καθώς τα φίλτρα που έχουμε είναι εδώ και 10 χρόνια ληγμένα!!! Λογικό είναι να έτρωγε χημικό και ο απλός κοσμάκης, αφού με τον αέρα πήγαιναν παντού. Κάθε φορά που κάναμε κίνηση για να πιάσουμε τους μπαχαλάκηδες, δεχόμασταν σφοδρή επίθεση από μεγάλα μάρμαρα και είχαμε σε καθε τέτοια επίθεση από 2 - 3 τραυματίες. Στο τέλος είχαμε αποδεκατιστεί.
Δολοφόνοι είναι αυτοί οι ταραξίες και όχι εμείς. Μακάρι να υπήρχαν δημοσιογράφοι και από πίσω μας για να απαθανάτιζαν όλα αυτά που μας πετούσαν. Ακόμα και οι καινούριες ασπίδες που προμηθευτήκαμε έσπασαν από τα τεράστια μάρμαρα που πετούσαν. Εμένα μου έσπασαν οι καλαμίδες και η μάσκα που φορούσα, εκτός από τα δάχτυλα των ποδιών μου. Ένας μάλιστα πετούσε μέσα από ένα μικρό αντικείμενο σαν στυλό, κάτι κροτίδες που έκαναν μεγάλη έκρηξη και έβγαζαν φωτιά, χωρίς να καταλάβαινες πότε θα σου έρθει, γιατί πήγαινε με πολύ μεγάλη ταχύτητα. Ευτυχώς ! δεν μας πέτυχε καμμία τέτοια.
Σαφώς και υπήρξαν κάποιες ενέργειες που ακόμα και εγώ που ανήκω στα ΜΑΤ δεν τις δικαιολογώ, αλλά μέσα στην ένταση πολλά μπορεί να κάνει ο άνθρωπος. Ακούσαμε άπειρες βρισιές, είδαμε συναδέλφους να πέφτουν κάτω και αίματα να τρέχουν παντού, άνθρωποι είμαστε και εμείς. Λάθη θα κάνουμε. Προσωπικά όσοι παραφέρονταν προσπαθούσα να τους τραβήξω πίσω και να τους ηρεμήσω. Τα πράγματα δυστυχώς με τέτοιες συμπεριφορές γίνονταν χειρότερα. Περισσότερος κόσμος τα έβαζε μαζί μας.
Αυτές οι ημέρες με έβαλαν σε τεράστιες σκέψεις. Δεν θέλω να πιστεύω ότι όλοι αυτοί οι μπαχαλάκηδες είναι παρακρατικοί και ότι άλα αυτά που γίνονται είναι στημένα. Δεν μπορεί να είναι δυνατόν... Αλλά σε κάποια στιγμή είχαμε περικυκλώσει τα άτομα μέσα στην πλατεία και υπήρχαν παντού διμοιρίες των ΜΑΤ. Τους είχαν τελειώσει τα μάρμαρα και φώναζαν για 15λεπτη ανακωχή. Ξαφνικά διεταχθήκαμε να μην κάνουμε καμμία κίνηση. Ανενόχλητοι οι μπαχαλάκηδες βγήκαν στους δρόμους πέριξ και μάζευαν όλα τα μάρμαρα που είχαν πετάξει και τα έβαζαν μέσα στην πλατεία για να μας επιτεθούν ξανά. Μετά από 30 λεπτά άρχισαν πάλι οι επιθέσεις... Είχα τρελαθεί. Δεν μπορεί να γινόταν κάτι τέτοιο...
Και οι τραυματίες μας συνεχώς μεγάλωναν. Κατάλαβα ότι το κράτος δεν νοιάζεται για εμάς. Αναλώσιμοι είμαστε. Ένας αριθμός. Ο μόνος λόγος που δεν παραιτούμε είναι γιατί θα μείνω στον δρόμο και δεν θα έχω λεφτά για να ζήσω. Αλλά σύντομα θα κάνω αίτηση για απόσπαση σε άλλη υπηρεσία, όπως και αρκετοί φίλοι μου. Έχουμε δώσει αίμα για αυτή την υπηρεσία, αλλά κανείς δεν νοιάζεται για εμάς.
Μαζί σας είμαστε, μην μας διώχνετε. Προσπαθήστε να απομονώσετε όλους αυτούς τους ταραξίες, μην πηγαίνετε δίπλα τους και να είσαστε βέβαιοι ότι θα τους πιάσουμε. Χρειαζόμαστε και τη δική σας βοήθεια. Την επόμενη φορά που θα ξαναγίνουν τέτοια επεισόδια, φύγετε όλοι από την πλατεία, αφήστε τους μόνους. Δεν χρειάζεται να σας παίρνει όλους η μπάλα...
Τέλος, ζητάω εκ μέρους όλων μια μεγάλη συγγνώμη για όλους αυτούς που έφαγαν χημικά ή και ξυλο με το γκλοπ χωρίς να έφταιγαν σε τίποτα. Αν και μια συγγνώμη δεν αρκεί. Μακάρι να μπορούσα να πετάξω την ασπίδα και να έρθω μαζί σας. Αντί αυτού αναγκάζομαι να τα βάζω με την αδερφή μου και τον πατέρα μου... Εκεί μας οδήγησαν όλοι αυτοί οι αστεράτοι.
Η επιστολή δημοσιεύτηκε στο site to-mati.gr και μας την "κοινοποίησε" αναγνώστης, τον οποίο ευχαριστούμε
