Δημοσιευμένο:http://www.naftemporiki.gr
Τι (δεν) ισχύει στην υπόλοιπη Ευρώπη
Τη
δημιουργία ανεξάρτητου φορέα ο οποίος θα αξιολογεί και θα μπορεί να αποκλείει
ορισμένες κατηγορίες κρατουμένων από το δικαίωμα άδειας εξόδου προτείνει μεταξύ
άλλων ο διδάκτωρ εγκληματολογίας Άγγελος Τσιγκρής, μιλώντας στο naftemporiki.gr
στον απόηχο της «απόδρασης» του Χριστόδουλου Ξηρού. Εν προκειμένω, ο ίδιος
χαρακτηρίζει υπόλογο το κράτος δικαίου. Όπως επισημαίνει ο κ. Τσιγκρής, ο
θεσμός χορήγησης αδειών στους κρατούμενους υφίσταται στην πλειοψηφία των χωρών
- μελών της Ε.Ε., με την ειδοποιό διαφορά ότι δεν εφαρμόζεται αδιακρίτως για
όλες τις περιπτώσεις κρατουμένων του εκάστοτε σωφρονιστικού συστήματος.
«Το πρώτο
άρθρο του σωφρονιστικού κώδικα επιτάσσει ότι η φυλάκιση δεν αποτελεί τιμωρία»,
υπογραμμίζει, τονίζοντας ότι ο θεσμός χορήγησης αδειών οφείλει να διαφυλαχθεί
από τη σκοπιά της ανάγκης στοιχειώδους κοινωνικοποίησης του εκάστοτε
κρατούμενου, ωστόσο, με την παράλληλη διασφάλιση ασφαλιστικών δικλείδων.
Ειδικότερα,
ο κ. Τσιγκρής κάνει λόγο για ένα είδος ομογενοποίησης στο σύνολο των
κρατουμένων μέσα από την ασύδοτη, όπως τη χαρακτηρίζει, εφαρμογή του μέτρου
στην Ελλάδα. «Ένας ισοβίτης θα πρέπει να δικαιούται άδεια; Ένας βιαστής
παιδιών;», διερωτάται χαρακτηριστικά, αναφερόμενος σε περιπτώσεις αντίστοιχων
κατηγοριών κρατουμένων οι οποίοι έχουν επαναλάβει ανάλογα αδικήματα κατά την
ολιγοήμερη έξοδό τους από τις φυλακές.
«Το κράτος
δικαίου είναι υπόλογο όταν παραβιάζονται οι όροι της άδειας ενός κρατούμενου»,
παρατηρεί, και συστήνει τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου οργάνου αξιολόγησης
αντίστοιχων αιτημάτων με σύνθεση η οποία δεν θα εμπλέκεται στο παραμικρό με
πρόσωπα και πράγματα της εκάστοτε φυλακής (σύμφωνα με το υφιστάμενο καθεστώς,
την ευθύνη έχει το συμβούλιο του εκάστοτε σωφρονιστικού καταστήματος).
«Δεν
προβλέπεται επιτήρηση του αδειούχου»
Ο ίδιος διευκρινίζει
ότι η υφιστάμενη νομοθεσία δεν προβλέπει την επιτήρηση, πόσο μάλλον την
παρακολούθηση, ενός αδειούχου κρατούμενου.
Ο κ.
Τσιγκρής κάνει λόγο ευρύτερα για «βαθιά σήψη και αποσύνθεση» του ελληνικού
σωφρονιστικού συστήματος, μιλώντας για την ανάγκη εκ βάθρων αλλαγών,
«ιδεολογικού χαρακτήρα».
Αναφέρεται
δε στο υποδειγματικό, κατά τη γνώμη του, σκανδιναβικό μοντέλο σωφρονιστικού
συστήματος: «Είναι από τα πλέον επιτυχημένα. Λειτουργεί σαν εκπαιδευτικό
σύστημα. Ο κρατούμενος περνά τάξεις και αποφοιτεί. Βγαίνει από τη φυλακή
καλύτερος. Μαθαίνει τέχνες και επιστήμες, εργάζεται, παράγει προϊόντα, είναι
ενταγμένος στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης της εκάστοτε χώρας. Είναι ένας
χρήσιμος πολίτης, μακριά από έναν παρά φύση τρόπο ζωής».
Ο ίδιος
επισημαίνει ότι από τα 33 «σωφρονιστικά» καταστήματα της χώρας, μόνο τα δύο
αφορούν συγκεκριμένους τύπους κρατουμένων (σεξουαλικά αδικήματα στην Τρίπολη,
αδικήματα περί ναρκωτικών στην Πάτρα): «Στα υπόλοιπα υπάρχει ένας ‘αχταρμάς’.
Στο ίδιο κελί συμβιώνουν πάσης φύσης κρατούμενοι, ανεξαρτήτως των αδικημάτων τα
οποία έχουν διαπράξει».
Μεταξύ
άλλων, χαρακτηρίζει σημαντική την εξεύρεση τρόπων οι οποίοι θα καταστήσουν
οικονομικά πλεονασματικό το ελληνικό σωφρονιστικό σύστημα, τόσο για την
αποτελεσματικότερη λειτουργία του, όσο και για την αποφυγή του παραδόξου: «να
κλέβει, για παράδειγμα, κάποιος ένα σπίτι και το θύμα της κλοπής, ως
φορολογούμενος, να πληρώνει τη διαμονή του δράστη στη φυλακή»...
ΒΑΣΙΛΗΣ
ΚΩΣΤΟΥΛΑΣ - vkost@naftemporiki.gr
