Η ΕΛ.ΑΣ απαξιώνει το Αστυνομικό Συνδικαλιστικό Κίνημα.......

"Η Ελληνική αστυνομική κοινότητα βρίσκεται τον τελευταίο καιρό σε κατάσταση πραγματικής απόγνωσης. Οι επώδυνες και επαίσχυντες οικονομικές περικοπές εξαθλιώνουν τις αστυνομικές οικογένειες, διαλύουν τον κοινωνικό ιστό και αποδιοργανώνουν ολόκληρο το Αστυνομικό Σώμα. Η εσωτερική ασφάλεια μιας χώρας η οποία στηρίζεται ολοκληρωτικά στα Σώματα Ασφάλειας διακυβεύεται καθημερινώς λόγω μιας άνευ προηγουμένου πολιτικής αδιαλλαξίας να αναγνωρίσει τον

τεράστιο φόρο αίματος που τα Σώματα Ασφαλείας, ιδίως το Αστυνομικό Σώμα, αποτίουν καθημερινά για την προστασία της περιουσίας και της ζωής των Ελλήνων πολιτών.

Μόνη και τελευταία εναπομείνασα ελπίδα για τον Έλληνα Αστυνομικό, σε αυτή την τραγική κατάσταση, το Αστυνομικό Συνδικαλιστικό Κίνημα. Και όμως η φυσική και πολιτική ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ απαξιώνουν τον Αστυνομικό Συνδικαλισμό αντί να στηρίξουν και να ταυτισθούν με τους αγώνες των αστυνομικών συνδικαλιστικών ενώσεων. Τρανή απόδειξη οι υποσχέσεις και οι φρούδες ελπίδες της πολιτικής και φυσικής ηγεσίας της ΕΛ.ΑΣ περί αποφυγής περαιτέρω μειώσεων των μισθών των αστυνομικών, με αποκορύφωση την πρόσφατη χρήση χημικών από διμοιρία των ΜΑΤ σε βάρος αντιπροσωπείας των ομοσπονδιών Σωμάτων Ασφαλείας που κατευθύνονταν προς το μέγαρο Μαξίμου για να επιδώσουν ψήφισμα διαμαρτυρίας.

Η πολιτική και φυσική ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ οφείλει να μελετήσει την πορεία του αστυνομικού συνδικαλιστικού κινήματος διεθνώς για να κατανοήσει τις τεράστιες συνέπειες που απορρέουν από την απαξίωση του αστυνομικού συνδικαλισμού. Στη χώρα μας το αστυνομικό συνδικαλιστικό κίνημα θεσμοθετήθηκε μόλις το 1994, ωστόσο, ο αστυνομικός συνδικαλισμός στις σημερινές σύγχρονες Αστυνομίες ξεκίνησε πολύ ενωρίτερα και μάλιστα όχι…αναίμακτα! Tο 1918 η Αστυνομία του Λονδίνου έκανε πορεία στην οδό της Πρωθυπουργικής κατοικίας (Downing Street) ζητώντας αυξήσεις στους μισθούς και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Ο τότε υπουργός εσωτερικών Lloyd George ικανοποίησε τα οικονομικά αιτήματα των αστυνομικών και υποσχέθηκε ότι η ένωση θα αναγνωρίζονταν νομίμως αμέσως μετά τον πόλεμο. Όμως, μετά από ένα χρόνο, ένα νομοσχέδιο που έθετε εκτός νόμου την ένωση εισήλθε προς ψήφιση στο κοινοβούλιο. Η ένωση προσπάθησε να οργανώσει γενική απεργία με αποτέλεσμα να σημειωθούν σοβαρές συγκρούσεις στις περιοχές Liverpool  και  Birkenhead. Το 1919 μετά από απόφαση της κυβέρνησης να απαγορευθεί η ένωση ξέσπασε άλλη απεργία με τα ίδια οδυνηρά αποτελέσματα. Η κυβέρνηση παραχώρησε μια οικονομική αύξηση και έτσι η απεργία υπονομεύθηκε. Για την ενδυνάμωση των σκοπών της ένωσης, οι αστυνομικοί ίδρυσαν αστυνομική ομοσπονδία και συνέχισαν να διεκδικούν τα δικαιώματά τους εν τη ενώσει. Η κυβέρνηση αναγκάσθηκε να φέρει στη Βουλή για ψήφιση σχετικό νόμο σύμφωνα με τον οποίο αναβαθμίζονταν το κοινωνικο-οικονομικό status της αστυνομίας και συγχρόνως συστήνονταν Αστυνομική Ομοσπονδία στην οποία αυτομάτως υπάγονταν κάθε αστυνομικός μέχρι και του βαθμού του Αστυνόμου (Superindent). Παράλληλα, όμως, τιμωρήθηκαν αυστηρά αρκετά μέλη της συνδικαλιστικής ένωσης, ενώ οι ηγέτες της απομακρύνθηκαν από το Σώμα. [Fielding, N. (1991), The police and social Conflict. Rhetoric and reality, σελ 63-66].

Στο ίδιο πλαίσιο κινείται και η πορεία του συνδικαλιστικού κινήματος στην Αμερική, όπως αναφέρεται από τον καθηγητή εγκληματολογίας W. Hewitt. Η αρχή εντοπίζεται στο 1919 όταν η Αστυνομία της Βοστώνης κατέβηκε σε απεργία διεκδικώντας οικονομικά και θεσμικά δικαιώματα. Από τότε μέχρι σήμερα η Αμερικανική Αστυνομία έχει να επιδείξει μια δυναμική πορεία στην προσπάθειά της να κατοχυρώσει συνδικαλιστικά δικαιώματα. Αποκορύφωμα αυτών των ενεργειών αποτέλεσαν οι απεργίες που έγιναν τη δεκαετία του ’60 σε πολλές πολιτείες όπως στο Μόντρεαλ, τη Βαλτιμόρη, το Φοίνικα, το Σαν Φραντζίσκο και την Οκλαχόμα για την ικανοποίηση θεσμικών και οικονομικών αιτημάτων. [Cohn A. (1978), The Future of policing, σελ. 207-223]

Είναι, λοιπόν, κατανοητό ότι η πορεία του αστυνομικού συνδικαλισμού στη χώρα μας είναι εδώ και πολύ καιρό μονόδρομος παρά τις όποιες ελλείψεις και τα όποια λάθη του αστυνομικού συνδικαλιστικού κινήματος. Όποια εμπόδια και να χρησιμοποιηθούν, όποιες αντιδράσεις και αν υπάρξουν από πολιτικές και φυσικές ηγεσίες, αυτή η πορεία δεν μπορεί να ανακοπεί. Δυστυχώς, μέχρι σήμερα καμία πολιτική και φυσική ηγεσία δεν θέλησε να παραδεχθεί αυτή την πραγματικότητα. Ο λόγος απλός. Ο συνδικαλισμός στα Σώματα Ασφαλείας, ο συνδικαλισμός στην ΕΛ.ΑΣ αποτελούσε ανέκαθεν απειλή για τις θέσεις των ηγετίσκων. Και τούτο διότι οι ηγετίσκοι χρησιμοποιούν κάθε πρόσφορα μέσο για τη διατήρηση των θέσεων τους καθόσον γνωρίζουν ότι η επιλογή τους στους ηγετικούς θώκους ήταν κάθε άλλο παρά αντικειμενική.

Η διεθνής αστυνομική κοινότητα παρακολουθεί άναυδη τα όσα συμβαίνουν στην ΕΛ.ΑΣ και τούτο διότι οι αστυνομικές συνδικαλιστικές ενώσεις των σύγχρονων αστυνομιών απολαμβάνουν ιδιαίτερης εκτίμησης από τις φυσικές και πολιτικές ηγεσίες τους, καθόσον χρησιμοποιούνται ως δεξαμενές σκέψης και συνεισφοράς σε μεταρρυθμιστικές αλλαγές και βελτιώσεις της διοικητικής, στρατηγικής και επιχειρησιακής λειτουργίας των Αστυνομιών τους. Στην ΕΛ.ΑΣ…; "

Άρθρο του Ευάγγελου Στεργιούλη
Διδάκτορος Κοινωνιολογίας
Παντείου Πανεπιστημίου
Ταξιάρχου ε.α της ΕΛ.ΑΣ