Αν ρίξεις έναν βάτραχο σε νερό που βράζει θα πηδήξει αμέσως έξω. Αν όμως ζεστάνεις το νερό σιγά σιγά τότε ο βάτραχος θα περιμένει υπομονετικά να βράσει μέχρι θανάτου. Το «πείραμα του βατράχου» περιγράφει επακριβώς την πίεση που ασκείται στην ψυχολογία των Αστυνομικών της ΓΑΔΘ.
Το αστυνομικό προσωπικό της ΓΑΔΘ (και ιδίως της Διεύθυνσης Αστυνομίας) εργάζεται σε πολλές, συνεχόμενες και μεταβαλλόμενες υπηρεσίες, ενώ οι οφειλόμενες ημερήσιες αναπαύσεις κυμαίνονται κατά μέσο όρο στις δεκαπέντε ανά άτομο. Η σημαντική έλλειψη ανθρώπινου δυναμικού σε όλες της Υπηρεσίες της ΓΑΔΘ έχει ως αποτέλεσμα να αυξάνεται σημαντικά ο όγκος και φόρτος εργασίας, και να βαραίνονται υπερβολικά οι εργαζόμενοι σωματικά και ψυχολογικά.
Η εκδήλωση επαγγελματικού άγχους και συνακόλουθα επαγγελματικής εξουθένωσης καθιστά τον Αστυνομικό πιο ευάλωτο σε ψυχοπιεστικές καταστάσεις, τόσο σε προσωπικό όσο και σε υπηρεσιακό επίπεδο, ενώ ταυτόχρονα μειώνεται η ικανότητα του ατόμου να διαχειριστεί το στρες και να διατηρήσει τον έλεγχο του εαυτού του. Κι αυτό είναι ό,τι πιο επικίνδυνο για τον επαγγελματία Αστυνομικό ο οποίος είναι επιφορτισμένος με την ευθύνη της διατήρησης της κοινωνικής και δημόσιας τάξης. Επίσης, αποτελεί μεγάλη αποτυχία της Πολιτείας να προσφέρει στον εργαζόμενο το κατάλληλο επαγγελματικό περιβάλλον.
Συγκεκριμένα, το τελευταίο διάστημα στην πόλη της Θεσσαλονίκης, σε ένα Α.Τ. (δεν αναφέρουμε ποιο για ευνόητους λόγους) πέρα των ανωτέρω ψυχοσωματικών εκδηλώσεων, αναφέρθηκαν δυο λιποθυμικά επεισόδια συναδέλφων εν ώρα υπηρεσίας. Δεν προκαλεί βεβαίως εντύπωση ότι τέτοιου είδους περιστατικά αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, και οι Υπηρεσίες που έχουν τις περισσότερες κενές οργανικές θέσεις και μεγάλο φόρτο εργασίας θεωρούνται οι πιο επίφοβες για φαινόμενα ψυχοσωματικών συμπτωμάτων και αγχωδών εκδηλώσεων (αύξηση αρτηριακής πίεσης, ταχυπαλμίες, συμπτώματα συμπεριφοράς με ευερεθιστότητα και ανησυχία κ.α.).
Επιπλέον, η έλλειψη προοπτικής για βελτίωση των συνθηκών εργασίας οδηγεί το προσωπικό στη βίωση συναισθημάτων ματαίωσης, θυμού, παραίτησης και λύπης. Σε όλα τα παραπάνω δεν συνυπολογίζονται τα μεγάλα οικονομικά, προσωπικά και οικογενειακά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Έλληνας Αστυνομικός.
Παρά τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις μας προς κάθε αρμόδιο για τους εσωγενείς στην εργασία παράγοντες που οδηγούν σε επαγγελματικό άγχος, εξουθένωση και στρες, η Διοίκηση φαίνεται να μην συναισθάνεται την κρισιμότητα των καταστάσεων. Αν και αρχικά η πρόσληψη ψυχολόγων από την Ελληνική Αστυνομία θεωρήθηκε ελπιδοφόρα από όλους μας, εν τέλει δεν λήφθηκαν σοβαρά υπόψη οι παρατηρήσεις και προτάσεις τους.
Ως τώρα αρκούμαστε σε μια διακίνηση εγγράφων που αποτυπώνουν την κρισιμότητα της ψυχολογίας των εργαζομένων. Το να έχουμε όμως ψυχολόγους στο Σώμα, οι οποίοι κάνουν ευσυνείδητα τη δουλειά τους, αλλά να μην αξιολογούμε τα ευρήματα τους, σίγουρα δεν είναι συνετό. Οι παρατηρήσεις των ειδικών «φωνάζουν» όσα κι εμείς λέμε χρόνια τώρα. Οι άσχημες εργασιακές συνθήκες και η αντιμετώπιση των Αστυνομικών σαν ανεξάντλητες σωματικά μηχανές έχουν πολλαπλές και απρόβλεπτες συνέπειες. Και όταν οι ψυχολόγοι ως ειδικοί αποφαίνονται για τα αίτια και την λύση του προβλήματος δεν επιτρέπεται η υποτίμηση των συμπερασμάτων και ο στρουθοκαμηλισμός από τους υπεύθυνους.
Η λύση είναι προφανής και χωρίς κάποιο οικονομικό κόστος. Το μόνο που απαιτείται είναι η βούληση της Διοίκησης να προσεγγίσει τα καθημερινά προβλήματα των συναδέλφων στην εργασία και να τους αντιμετωπίσει ως εργαζόμενους που δεν έχουν μόνο υποχρεώσεις αλλά και δικαιώματα. Άλλωστε, το κοινωνικό της πρόσωπο η Ελληνική Αστυνομία δεν οφείλει να το δείχνει μόνο στους πολίτες αλλά και τους ίδιους τους Αστυνομικούς.
Α.Σ.Π.Α.
