Tα σημερινά δημοσιεύματα του Τύπου που αναφέρονται στα
σοκαριστικά στοιχεία όσον αφορά τις αυτοκτονίες αστυνομικών τα τελευταία χρόνια
(16 από το 2010, πέντε (5) από την αρχή του χρόνου, τρεις (3) το 2012
και από τέσσερις (4) το 2010 και 2011) έρχονται να επιβεβαιώσουν την κραυγή
αγωνίας που εκφράζει το συνδικαλιστικό μας κίνημα κάθε φορά που καλείται να
εκδηλώσει την αυτονόητη θλίψη του για τις απώλειες συναδέλφων, και να σταθεί
στο πλάι των δικών τους προσώπων.
Η είδηση για το μέγεθος του προβλήματος που βιώνουν οι
συνάδελφοί μας στις σημερινές συνθήκες της κρίσης και της κατακόρυφης αύξησης
των επαγγελματικών κινδύνων καθίσταται ακόμα πιο σοκαριστική, αν
συνυπολογιστούν οι βίαιοι θάνατοι από τροχαία ατυχήματα, από καταδιώξεις και
ανταλλαγές πυροβολισμών - μόλις σήμερα το πρωί σημειώθηκε άλλη μια ένοπλη
συμπλοκή, ευτυχώς αναίμακτη, στους Αμπελόκηπους-, αλλά και οι επαγγελματικές
ασθένειες που πλήττουν τον κλάδο μας χωρίς να έχουν απασχολήσει διαχρονικά
καμία μα καμία απολύτως Ηγεσία.
Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα, και αδιάψευστος μάρτυρας ο
απαξιωτικός τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται ακόμα και σήμερα το αυτονόητο
αίτημά μας για τη θεσμοθέτηση του επαγγέλματος ως επικίνδυνου. Είναι αδιανόητο
να ακούγεται από την Ηγεσία του Σώματος, ότι ο αστυνομικός όταν προσλαμβάνεται
στην Υπηρεσία, υπογράφει μονομερή ατομική σύμβαση προσχώρησης στην εργασία,
γνωρίζοντας τους κινδύνους, αντί η ίδια η Ηγεσία να αγωνίζεται για τη
διασφάλιση του απλού αστυνομικού από τους κινδύνους και τις παγίδες που
αντιμετωπίζει καθημερινά στον υπηρεσιακό και οικογενειακό του βίο, με τόσους
νεκρούς και τραυματίες κατά την εκτέλεση του καθήκοντος.
Αντ' αυτής της «επιχειρηματολογίας» και της μη ανάληψης ευθυνών
ποτέ από κανέναν, θα αναμέναμε αυτόματα, για την αλματώδη αύξηση των θανόντων
αστυνομικών εν ώρα υπηρεσίας, αλλά και εκτός υπηρεσίας, να κινηθεί εντός
Σώματος κάποια εξειδικευμένη διαδικασία για την αντιμετώπιση του φαινομένου με
τη συνδρομή επιστημόνων κύρους.
Οι Υγειονομικές Υπηρεσίες, χωρίς καμία διάθεση υποβάθμισης του
έργου τους, δεν αρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες του Σώματος, αφού και οι
ίδιες συμπιέζονται από τις δυσβάσταχτες περικοπές των δαπανών λειτουργίας τους.
Ως συνδικαλιστικό κίνημα από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε η
κρίση, αντιταχθήκαμε στην «λογική» των περικοπών και προειδοποιήσαμε για την
επερχόμενη όξυνση των προβλημάτων σε όλα τα επίπεδα. Το υποστήριξαν επιστήμονες
στις Ημερίδες που διοργανώσαμε, το κατέθεσαν με πόνο ψυχής συνάδελφοι,
συγγενείς και φίλοι ανθρώπων που δεν είναι πια μαζί μας.
Τι άλλο πρέπει να βιώσουμε για να αναλάβουν επιτέλους τις
ευθύνες τους αυτοί που χειρίζονται τις τύχες μας, αντιμετωπίζοντάς μας ως
ανθρώπους και όχι ως «αριθμούς»;
Για την Εκτελεστική Γραμματεία της Π.Ο.ΑΣ.Υ.
Ο Πρόεδρος Ο Γενικός Γραμματέας
ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Χρήστος ΛΑΖΟΣ Παναγιώτης
