Βαρύ το τίμημα…
Κύριος σκοπός του ένδοξου σώματος της Ελληνικής Αστυνομίας, ανάμεσα βέβαια και σε άλλους, είναι η παροχή ενός ύψιστου αγαθού όπως είναι αυτό της ασφάλειας προς τον Έλληνα πολίτη, αλλά και κατ επέκταση σε όλους τους κατοίκους της χώρας μας, ανεξάρτητα από χρώμα φυλή και θρησκεία. Από την πρώτη λοιπόν μέρα της εισόδου μας στην οικογένεια της Ελληνικής Αστυνομίας και μέχρι και την τελευταία μέρα υπηρεσίας μας, προφανώς γνωρίζουμε όλοι και όλες ανεξάρτητα του βαθμού στην ιεραρχία, τις αντικειμενικές δυσκολίες και τους κινδύνους που υπάρχουν, τους οποίους αποδεχόμαστε και αυτό μας τιμάει ιδιαίτερα, καθώς επιλέγουμε συνειδητά να φέρουμε
εις πέρας ένα πολύ δύσκολο έργο υπό αντίξοες συνθήκες, οι οποίες καθημερινά αντί να βελτιώνονται δυστυχώς χειροτερεύουν.
εις πέρας ένα πολύ δύσκολο έργο υπό αντίξοες συνθήκες, οι οποίες καθημερινά αντί να βελτιώνονται δυστυχώς χειροτερεύουν.
Η άοκνη προσπάθεια του προσωπικού της ΕΛ.ΑΣ. όμως για παροχή ασφάλειας, δεν είναι κάτι που υπάρχει μόνο σαν μια έκφραση σε θεωρητικό επίπεδο ή παραμένει μόνο σε συζητήσεις και σχέδια επί χάρτου, μέσα σε κλειστά υπουργικά και επιτελικά γραφεία, έχει και τίμημα το οποίο είναι βαρύ, το βιώνουμε όλοι μας και αποτυπώνεται σε πολλούς θανάτους και ακόμα περισσότερους τραυματισμούς για να μη μιλήσω για το εργασιακό στρες που βιώνουν οι συνάδελφοι με ότι αποτελέσματα έχει αυτό στην υγεία όλων μας. Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό λοιπόν, σηκώνουμε ένα πολύ βαρύ φορτίο για να προστατέψουμε τον πολίτη και να είμαστε ταυτόχρονα όσο το δυνατόν καλύτεροι στη δουλειά μας, το φορτίο αυτό αποτυπώνεται σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα της Ομοσπονδίας μας (τεύχος Δεκεμβρίου 2010) για το χρονικό διάστημα 2000 - 2010 ως εξής: 12 ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ ΦΟΝΕΥΘΕΝΤΕΣ και 11 ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ ΝΕΚΡΟΙ από τροχαία ατυχήματα, κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους. Συνολικά όμως, ο αριθμός των συναδέλφων μας που έχασαν την ζωή τους, από οποιοδήποτε λόγο κατά την ενεργό υπηρεσία, εκτοξεύεται στους 663 !. Επίσης πρέπει να αναφέρουμε και τον καθόλου ευκαταφρόνητο αριθμό των 2.633 τραυματιών συναδέλφων. Βαρύ το τίμημα.. πολύ βαρύ..
Εδώ ας μου επιτραπεί να εκθέσω και ένα ρητορικό ερώτημα, που νομίζω κάνουμε όλοι διαβάζοντας τα παραπάνω και είναι το εξής.. πόσοι συνάδελφοι από τους παραπάνω θα ζούσαν ή δεν θα είχαν τραυματιστεί, αν συμπεριφερόμασταν πιο επαγγελματικά εμείς ή αν η πολιτεία μας είχε εξοπλίσει - προασπίσει (υλικοτεχνικά- νομοθετικά) όπως οφείλει και δεν μας έβλεπε ως αναλώσιμα υλικά???
Είναι αυτονόητο ότι αποδεχόμαστε τον επικίνδυνο χαρακτήρα της δουλειάς μας, άλλωστε όπως προανέφερα εμείς συνειδητά την επιλέξαμε, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αποδεχόμαστε σιωπηρά και τις συνθήκες υπό τις οποίες μας στέλνει η πολιτεία να εκτελέσουμε το καθήκον μας, σε πολλές περιπτώσεις ως πρόβατα επί σφαγή, κατά συνέπεια πρέπει όλοι να ενωθούμε, να παλέψουμε με όλα τα νόμιμα μέσα που έχουμε στη δυνατότητα μας και να προασπίσουμε τα δικαιώματα μας, μέσα από τα κατά τόπους Σωματεία και την Ομοσπονδία μας, για να ισχυροποιήσουμε την θέση του αστυνομικού επαγγελματικά, αλλά και μέσα από την συνεχή προσπάθεια όλων μας για την εμπέδωση του παρεχόμενου αγαθού της ασφαλείας στους πολίτες, βελτιστοποιώντας την απόδοση μας και προσπαθώντας να περιορίσουμε τα λάθη μας, να προάγουμε τη θέση του αστυνομικού κοινωνικά, γιατί δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι ο αστυνομικός προέρχεται από την κοινωνία και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι αυτής, όσο και αν κάποιοι μάταια προσπαθούν να μας αποκόψουν από αυτή, εκμεταλλευόμενοι δικά μας λάθη, κινδυνολογώντας διακατεχόμενοι από συμπλέγματα του παρελθόντος.
ΘΩΜΑΣ ΒΑΡΑΝΙΚΑΣ
Μέλος της Ε.Α.Υ.Ν.Θ.
Αντιπρόσωπος της Ε.Α.Υ.Ν.Θ. στη Π.Ο.ΑΣ.Υ.
Μέλος Α.Σ.Π.Α.
