Δημοκρατία στην πράξη και όχι στα λόγια
Αθήνα 15 Μαΐου 2011
Αρ. Πρωτ.: 200/4/119α
Αρ. Πρωτ.: 200/4/119α
Δημοκρατία στην πράξη και όχι στα λόγια
(δεκάδες λόγοι για να απαιτήσουμε τον
εκδημοκρατισμό της λειτουργίας της ΕΛ.ΑΣ.)
εκδημοκρατισμό της λειτουργίας της ΕΛ.ΑΣ.)
Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Αστυνομικών Υπαλλήλων με υψηλό αίσθημα ευθύνης και σεβασμό προς όλα τα μέλη της, -Πρωτοβάθμιες Οργανώσεις της με τις δεκάδες χιλιάδες των ενεργών και μη συναδέλφων μας-, αλλά και με πλήρη συναίσθηση των ευθυνών της έναντι της ελληνικής κοινωνίας στην κρίσιμη περίοδο που διανύει η χώρα μας, έχει να επισημάνει προς κάθε κατεύθυνση τα ακόλουθα, κάνοντας έκκληση σε όλους να πορευθούμε με την απαιτούμενη ωριμότητα για να πετύχουμε αυτά που δικαιούμαστε και τα οποία μας στερούν πεισματικά όσοι πορεύονται με το βλέμμα στραμμένο ακόμα στο χθες, αρνούμενοι να παραδεχθούν ότι επιτέλους το αστυνομικό μας σύστημα έχει χρεοκοπήσει και ότι επιβάλλεται
τώρα να ξεκινήσει άμεσα ο θεσμοθετημένος διάλογος για την αστυνομική μεταρρύθμιση, για μια σύγχρονη και δημοκρατική Ελληνική Αστυνομία:
Επειδή, λοιπόν, εμφανίζονται ορισμένοι να μην κατανοούν αυτήν την αδήριτη αναγκαιότητα, για την οποία η Ομοσπονδία μας αγωνίζεται σταθερά, εγκαλώντας και τη σημερινή κυβέρνηση για την ατολμία που έχει επιδείξει όσον αφορά το προκείμενο, τους επισημαίνουμε ότι αν δεν αναθεωρήσουν τη στάση τους και συνεχίσουν να φωνασκούν με φτηνά επιχειρήματα και επικοινωνιακά τεχνάσματα, παρέχοντας άλλοθι στην οπισθοδρόμηση, θα φέρουν ακέραια την ευθύνη εάν παρ' ελπίδα δεν δρομολογηθούν οι μεγάλες αλλαγές που οραματίζεται το συνδικαλιστικό μας κίνημα. Και ποιες είναι αυτές για να μη λησμονιόμαστε και σε τι αποβλέπουν;
Είναι όλες εκείνες οι προτάσεις μας που συμβάλουν στην επαγγελματική καταξίωση του Έλληνα Αστυνομικού και στην παγίωση μιας ειλικρινούς του σχέσης με τον Έλληνα συμπολίτη μας, χωρίς τη ρετσινιά του «μπάτσου», του «διεφθαρμένου» κλπ, χωρίς -για να εκφρασθούμε απερίφραστα- την αμφισβήτηση της δημοκρατικής μας ταυτότητας και της σταθερής μας προσήλωσης στα δημοκρατικά ιδεώδη του λαού μας.
Και επειδή από ορισμένους εγείρεται ζήτημα αν και κατά πόσο δικαιούται κανείς να ομιλεί περί ελλείμματος δημοκρατίας στο χώρο μας, πέρα από την κατάπληξη που μας προκαλεί αυτό καθ' αυτό το γεγονός, οφείλουμε να επαναφέρουμε στη μνήμη όλων τις, από της γενέσεως του συνδικαλιστικού μας κινήματος, προτεραιότητές του, οι οποίες ήταν υποταγμένες εξ αρχής σε ένα και μοναδικό πλαίσιο λειτουργίας της Ελληνικής Αστυνομίας: Εκσυγχρονισμός και εκδημοκρατισμός της σε όλα τα επίπεδα! Λησμονούμε τι έχουμε πετύχει, τι πισωγυρίσματα σημειώνονται στις μέρες μας και τι ελλείμματα έχουμε ακόμα; Ας τα θυμηθούμε, λοιπόν εν συντομία:
Α) Ήταν ή δεν ήταν ένα μεγάλο βήμα εκδημοκρατισμού της αστυνομίας η λειτουργία των συνδικαλιστικών μας ενώσεων, το δικαίωμα άσκησης κριτικής μέσα στα συνδικαλιστικά μας όργανα, η δημόσια παρουσίαση των θέσεών μας, η συμμετοχή των συνδικαλιστών στα πειθαρχικά συμβούλια, το δικαίωμα παράστασης συνηγόρου στα πειθαρχικά συμβούλια, η κατάργηση του ρουσφετιού και η εισαγωγή μέσω των πανελληνίων στις αστυνομικές σχολές, ο αντικειμενικός κώδικας μεταθέσεων, το ωράριο λειτουργίας, το πρόσφατο εγχείρημα της ενοποίησης του ΥΔΤ με το Υπουργείο Εσωτερικών και άλλες θεσμικές κατακτήσεις από το ξεκίνημα του συνδικαλιστικού μας κινήματος, πριν από είκοσι περίπου χρόνια έως και σήμερα;
Β) Έχουμε πισωγυρίσματα στη λειτουργία των συνδικαλιστικών μας οργανώσεων με το φαινόμενο του αποσυνδικαλισμού και της μη συμμετοχής σε ορισμένες συνελεύσεις και κινητοποιήσεις μας στο βαθμό που απαιτούν οι περιστάσεις, καταστρατηγείται το ωράριο εργασίας με αυταρχικό τρόπο που δεν αρμόζει σε δημοκρατικές κοινωνίες και παραμένει απλήρωτη η υπερεργασία μας, περιθωριοποιείται ο αστυνομικός και ξεκόβει από το κοινωνικό γίγνεσθαι, αμφισβητείται η χρησιμότητα του κώδικα μεταθέσεων κλπ, ή μήπως είναι ψέματα όλα αυτά και δεν συνιστούν υπονόμευση των θεσμικών μας κατακτήσεων;
Γ) Απεμπολούμε το αναφαίρετο δικαίωμά μας να διεκδικούμε τη διεύρυνση των δημοκρατικών μας δικαιωμάτων ως ένστολων πολιτών σε μια ευνομούμενη δημοκρατική πολιτεία, «κλωτσάμε» την επαγγελματική μας καταξίωση και την παγίωση σχέσεων εμπιστοσύνης με την ελληνική κοινωνία, μη επιδιώκοντας να υπηρετούμε σε μια αστυνομία που θα λειτουργεί υπό διακομματικό έλεγχο, υπερκομματικά, χωρίς να συνθλίβεται η αξιοπρέπειά μας στις μυλόπετρες των κομματικών και άλλων σκοπιμοτήτων; Δεν θα είναι δημοκρατική κατάκτηση μια άλλη ανώτερης ποιότητας σχέση αμφίδρομου ελέγχου των θεσμών, ιδίως σήμερα που συνομολογείται από όλους η χρεοκοπία και η απαξίωση της λειτουργίας τους, με την ανομία, την αυτοδικία και τη βία να παρεμποδίζουν κάθε προοδευτική εξέλιξη; Ή μήπως πιστεύει κανείς ότι αναπνέουμε τον άνεμο της δημοκρατίας και της ελευθερίας όταν επικρατεί η ανασφάλεια, ο φόβος και ο τρόμος εντός κι εκτός αστυνομικών υπηρεσιών;
Τι είναι και τι δεν είναι δημοκρατικό, το γνωρίζουμε πολύ καλά όσοι ασχολούμαστε με τις αγωνίες και τα προβλήματα, λοιπόν, των συναδέλφων μας καθημερινά και αγωνιζόμαστε εμπράκτως για να αποδείξουμε τη δημοκρατικότητά μας. Γι' αυτό επιζητούμε άμεσες απαντήσεις στο πλήθος των ερωτημάτων που γεννά η στάση όσων δεν αντιλαμβάνονται την φυσική εξέλιξη και την αναπόφευκτη ανάταση του αστυνομικού μας θεσμού:
1) Είναι δημοκρατικό να μην έχει ακόμα κατοχυρωθεί, όπως έχουμε ζητήσει κατ' επανάληψη από την Ηγεσία –Φυσική και Πολιτική- το αναφαίρετο δικαίωμα της Ομοσπονδίας, ως δευτεροβάθμιας συνδικαλιστικής οργάνωσης, να συμμετέχει σε υπηρεσιακά συμβούλια που αφορούν το παρόν και το μέλλον του αστυνομικού οργανισμού, τα εργασιακά και οικονομικά συμφέροντα των αστυνομικών κλπ, όπως αναφέρεται π.χ. και στη γνωστή Χάρτα της EuroCop (Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Αστυνομικών Συνδικάτων), την οποία είχαμε υποβάλλει στο Υπουργείο από το Νοέμβριο του 2009, αλλά να είναι στην ευχέρεια του εκάστοτε Υπουργού αν και πότε θα μας δεχθεί στο γραφείο του;
2) Δεν είναι έλλειμμα δημοκρατίας στο χώρο μας η στέρηση του δικαιώματος της απεργίας ή πρέπει να λησμονούμε ότι μόλις πριν από δυο μήνες ψηφίστηκε ο νόμος που επιτρέπει την εκλογή των συνδικαλιστικών μας οργάνων με το σύστημα της απλής αναλογικής, χωρίς αποκλεισμούς αλλά με τη μεγαλύτερη δυνατή αντιπροσώπευση των συναδέλφων μας και απομένει σε μας τους ίδιους πλέον να αποδείξουμε ότι δεν πρέπει να μπερδέψουμε τη φυσιολογική συγγένεια μεταξύ πολιτικών κομμάτων και συνδικάτων που υπάρχει παντού με την κακώς εννοούμενη εξάρτηση και κομματική δουλεία;
3) Δεν είναι έλλειμμα δημοκρατίας η μη συμμετοχή μας σε συμβούλια επιλογής της Ηγεσίας της Ελληνικής Αστυνομίας και των ανωτάτων αξιωματικών της ή μήπως τιμά τους θεσμούς κι εκείνους που το θεσμοθέτησαν και το συντηρούν ακόμα, αυτό το σάπιο σύστημα των κρίσεων και των προαγωγών, η έλλειψη αξιοκρατίας και σεβασμού στους ανθρώπους που μοχθούν και διακινδυνεύουν καθημερινά τη ζωή τους;
4) Δεν είναι έλλειμμα δημοκρατίας ο υποβιβασμός του ρόλου του Ελληνικού Κοινοβουλίου, το οποίο παραμένει μακριά από τη διαδικασία της ανάδειξης της Ηγεσίας της Ελληνικής Αστυνομίας, ενώ υπάρχουν σχετικές προτάσεις ακόμα και από το κυβερνών κόμμα που δεν αξιοποιούνται;
5) Δεν είναι έλλειμμα δημοκρατίας η υφέρπουσα τάση στρατιωτικοποίησης και ραμποποίησης του σώματος, ενώ στις σύγχρονες δημοκρατίες είναι επιβεβλημένη η πολιτικοποίησή του, ως παράγοντα ομαλότητας και στην κατεύθυνση της δημοκρατικής εξόδου από την κρίση που μαστίζει τη χώρα μας και όχι ως ένα μηχανισμό επιβολής και άσκησης υπερ-βίας στην κοινωνία;
6) Δεν είναι έλλειμμα δημοκρατίας η μη κατανόηση του ρόλου της Ελληνικής Αστυνομίας ως φορέα της Πολιτείας που είναι ταγμένος στην υπηρεσία του ελληνικού λαού και της δημοκρατικής νομιμότητας και όχι ως φέουδου του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται από την άποψη του κομματισμού, της ευνοιοκρατίας, αλλά και της διαφθοράς, της ελάσσονος προσπάθειας και της αποστασιοποίησης ή ακόμα και αυτονόμησης τινών συναδέλφων που μετέχουν σε κυκλώματα και παρααστυνομίες;
7) Δεν είναι έλλειμμα δημοκρατίας η ανυπαρξία Κωδίκων Επιχειρησιακής Ευθύνης και Μνημονίων Υπηρεσιακών Ενεργειών, με αποτέλεσμα να μην κατανοούνται και να μην εφαρμόζονται οι όποιες αποφάσεις της Πολιτικής και της Φυσικής ηγεσίας ή όταν απαγορεύεται να ελέγχεται ο ανώτερος από τον κατώτερό του, όταν δεν είναι θεσμοθετημένος ο αμοιβαίος εσωτερικός έλεγχος, αλλά όλα επαφίενται στην τυφλή και εύθραυστη πειθαρχία, η οποία άλλωστε γνωρίζουμε πώς εφαρμόζεται και τι επιπτώσεις έχει, ενώ επίμονα ζητούμε ένα σύγχρονο πειθαρχικό δίκαιο που θα προάγει την ενσυνείδητη πειθαρχία, θα κατοχυρώνει τον πραγματικό έλεγχο και τη στήριξη των συναδέλφων που δεν ανταποκρίνονται στα καθήκοντά τους, πριν γίνουν μαύρα πρόβατα και εξιλαστήρια θύματα;
8) Δεν είναι έλλειμμα δημοκρατίας η διαφθορά και τα μεμονωμένα κρούσματα αστυνομικής αυθαιρεσίας που αμαυρώνουν και ακυρώνουν τις προσπάθειες που καταβάλει η συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων και δεν πρέπει να προβληματίζεται κανείς όταν πλήττονται ακόμη και δόκιμοι αστυφύλακες, όταν ορκιζόμαστε από τα πρώτα μας βήματα να σεβόμαστε και να προστατεύουμε τα ατομικά δικαιώματα και τις ελευθερίες των πολιτών;
9) Δεν είναι έλλειμμα δημοκρατίας η μη αναβάθμιση και ο εκδημοκρατισμός του εκπαιδευτικού συστήματος, αλλά η καθήλωσή του σε γνωστικά αντικείμενα που δεν παρακολουθούν τις σύγχρονες εξελίξεις, με πεισματική μάλιστα άρνηση –άραγε ποίων- να μη διδάσκεται τίποτε απολύτως σχετικά με την νεότερη ελληνική ιστορία, την ιστορία του ελληνικού εργατικού κινήματος και του αστυνομικού συνδικαλισμού, επειδή προφανώς ακόμα κυριαρχούν στις σχολές δόγματα του παρελθόντος;
10) Δεν είναι έλλειμμα δημοκρατίας η διολίσθηση του εργαζόμενου αστυνομικού -με τους πενιχρούς μισθούς μην το ξεχνάμε- σε συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα, όταν υπονομεύονται οι κανονισμοί εργασίας του, όταν δεν αποτάσσεται το κλίμα αυταρχισμού και καχυποψίας, όταν δεν υπάρχουν στις υπηρεσίες περιθώρια δημιουργικής ενασχόλησης και διαμόρφωσης αστυνομικών προτύπων συμπεριφοράς, με αποτέλεσμα να μην δημιουργούνται συνθήκες κοινωνικής συνειδητοποίησης και άρα να απαξιώνεται ακόμα περισσότερο στην κοινωνία ο συνάδελφος;
11) Δεν είναι προσβολή της δημοκρατίας σε τελική ανάλυση η παραίτηση από κάθε παραπέρα προσπάθεια για τη διεύρυνσή της, για την ενδυνάμωσή της και για την περιφρούρησή της από όλους εκείνους που κατά καιρούς την επιβουλεύονται; Είναι ασέβεια απέναντι σε εκείνους που αγωνίστηκαν για την ελεύθερη συνδικαλιστική μας έκφραση και χαϊδολόγημα σε όσους και πριν από 20 και 30 χρόνια υποστήριζαν ότι δεν χρειάζεται συνδικαλισμός ούτε εκδημοκρατισμός στην Ελληνική Αστυνομία και προέβλεπαν ότι θα επέλθει πλήρης διάσταση μεταξύ Σωμάτων Ασφαλείας και Κυβερνήσεως, ή που θα είναι δήθεν καταστροφή και για τα Σώματα και για τον τόπο...
12) Δεν είναι έλλειμμα Δημοκρατίας η μη τήρηση αλλά αντίθετα η καταστρατήγηση των όρων υγιεινής και ασφάλειας στους εργασιακούς μας χώρους που θίγουν και προσβάλλουν όχι μόνο τα δικαιώματα ημών των εργαζομένων αλλά και των συνανθρώπων μας που προσέρχονται σε Αστυνομικές υπηρεσίες ή κρατούνται κάτω από απαράδεκτες συνθήκες στα κρατητήρια των Αστυνομικών υπηρεσιών;
Έχουν ελεγχθεί και έχουν απολογηθεί κάποιοι για όλα αυτά;
Κλείνοντας, ας μη λησμονούμε ότι έτσι όπως κατοχυρώθηκε ο παρεμβατικός, δημοκρατικός ρόλος μας και αναβαθμίστηκε η θέση του Έλληνα Αστυνομικού στην κοινωνία με τη γενναία πράξη της ίδρυσης και λειτουργίας των πρώτων αστυνομικών σωματείων, έτσι και σήμερα πιστεύουμε ακράδαντα ότι θα ενισχυθεί το κύρος του θεσμού και ο ρόλος ενός εκάστου εξ ημών των αστυνομικών, εφόσον η κυβέρνηση υιοθετήσει τις προοδευτικές – υπερώριμες προτάσεις μας για την αστυνομική μεταρρύθμιση με όρους κοινωνίας και δημοκρατίας, όπως τονίσαμε και στο πρόσφατο 21ο Πανελλαδικό Συνέδριό μας.
Επαναλαμβάνουμε και πάλι :
ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ
Για την Εκτελεστική Γραμματεία της Π.Ο.ΑΣ.Υ
Ο Πρόεδρος Ο Γενικός Γραμματέας
ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ Χρήστος Λάζος Παναγιώτης
